Wszystko o parafii
Patron parafii
— Historia życia św. Antoniego z Padwy —
Św. Antoni Padewski (1195-1231 r.) był hiszpańskim franciszkaninem działającym we Włoszech. Zasłynął jako kaznodzieja ludowy i cudotwórca, ponadto był profesorem teologii w studium generalnym franciszkanów w Bolonii.
Jego ziemskie życie trwało zaledwie trzydzieści sześć lat. Pierwszych czternaście spędził w szkole biskupiej swego miasta. Jako piętnastoletni chłopiec poprosił o przyjęcie do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna, a w wieku dwudziestu pięciu lat otrzymał święcenia kapłańskie: było to dziesięć lat wypełnionych gorliwym, wytężonym poszukiwaniem Boga, intensywnym studium teologii, dążeniem do wewnętrznej dojrzałości i doskonałości.
Fernando – takie imię otrzymał św. Antoni na chrzcie – nieustannie słyszał w sercu głos Boży, wzywający go do dalszych poszukiwań. W klasztorze Krzyża Świętego w Coimbrze poznał grupę franciszkanów z pierwotnej wspólnoty, którzy z Asyżu zmierzali do Maroka, aby dawać tam świadectwo Ewangelii nawet za cenę męczeństwa. W sercu młodego Fernando zrodziło się wtedy nowe pragnienie: głosić Ewangelię poganom, nie zważając nawet na ryzyko utraty życia. Jesienią 1220 r. opuścił swój klasztor i przystał do uczniów Biedaczyny z Asyżu. Następnie wyruszył do Maroka, ale poważna choroba zmusiła go do rezygnacji z planów misyjnych.
Do teologii scholastycznej wprowadził system filozoficzny św. Augustyna. Prowadził działalność na rzecz ubogich i chorych, szczególnie w Padwie. Kanonizowany w 1232 r. przez papieża Grzegorza IX, ogłoszony Doktorem Kościoła w 1946 r. przez papieża Piusa XII jako doktor ewangeliczny (doctor evangelicus), głownie za przystępny wykład Ewangelii zawarty w jego kazaniach.
Jego pisma to: Concordantia moralis, czyli „O zgodności życia moralnego”, „Objaśnienia mistyczne” (Expositio mystica), Kazania: niedzielne, na Ewangelie Wielkiego Postu, o świętych i przygodne, ku czci Najśw. Dziewicy (Sermones: dominicales, super evangeliis quadragesimae, de sanctis et diversis, in laudem gloriosae B. V. M.), oraz komentarze do psalmów (Expositio in Psalmos).
Św. Antoni dzielił doświadczenie franciszkańskie tylko przez jedenaście lat, ale do tego stopnia przyswoił sobie jego ideał, że Chrystus i Ewangelia stały się dlań regułą życia codziennego.
W jednym z kazań powiedział: „Dla Ciebie porzuciliśmy wszystko i staliśmy się ubodzy. Ale Ty jesteś bogaty i dlatego poszliśmy za Tobą, byś uczynił nas bogatymi. (…) Poszliśmy za Tobą tak jak stworzenie idzie za Stwórcą, jak synowie za Ojcem, jak dzieci za matką, szukamy Ciebie tak jak głodni szukają chleba, jak chorzy lekarza, jak zmęczeni łoża, a wygnańcy ojczyzny” (Sermones II, 484).
Całe życie św. Antoniego było nieustannym i niestrudzonym głoszeniem Ewangelii. Kaznodziejstwo było jego sposobem rozniecania w duszach ognia wiary, oczyszczania ich, pocieszania i oświecania. Swoje życie zbudował na Chrystusie. Jego ewangeliczne cnoty to zwłaszcza ubóstwo ducha, łagodność, pokora, czystość, miłosierdzie, odwaga czynienia pokoju. „Tak wielkim blaskiem jaśnieje jego świadectwo, że ja także pragnąłem ukazać go Kościołowi – jak to już uczynił papież Pius XII – jako człowieka ewangelicznego” – napisał Jan Paweł II w Liście apostolskim Ho appreso z 13 czerwca 1994 roku.
Św. Antoni nauczał z naciskiem, że należy uczynić Chrystusa i Ewangelię trwałym punktem odniesienia dla życia codziennego, dla prywatnych i publicznych decyzji moralnych; wszystkim też zalecał, by z tego źródła czerpali odwagę do konsekwentnego głoszenia orędzia zbawienia.
Rozmiłowany w Chrystusie i Jego Ewangelii, św. Antoni „umiał rozjaśniać miłującym umysłem ową Bożą mądrość, którą czerpał z wytrwałej lektury Pisma Świętego” (Pius XII, List apostolski Antoniana solemnia, 1 marca 1946 r.).
W licznych krajach św. Antoni czczony jest jako cudotwórca i orędownik we wszelkich sprawach.
Modlitwa do św. Antoniego
Ufni w Twoją świętą przyczynę i przemożne zasługi, polecamy się tobie, święty Antoni, prosząc gorąco, byś wejrzał na nas, wzywających twej pomocy i opieki. Spójrz na te prósby przeróżne, które ci z całą ufnością przedstawiamy i zapisz je głęboko w twym sercu, byśmy mogli otrzymać to wszystko, o co przez wstawiennictwo twoje u Boga, błagamy.
Pozwól nam należeć do liczby tych, których ty szczególnie miłujesz i ochraniasz, abyśmy mogli we wszystkich potrzebach naszych znajdować w tobie ucieczkę. Bądź pomocą naszą i pociechą, i nie ustawaj nigdy w hojności swojej opieki nad nami. A wśród przeróżnych łask i dobrodziejstw wyproś nam u tronu Bożego i tę ostateczną łaskę wytrwania, byśmy się mogli dostać do nieba i tam, razem z Tobą, wysławiać na wieki miłosierdzie Boże. Amen.
Źródło: Modlitewnik. Św. Antoni Padewski.
Orędownik we wszytkich sprawach,
Wydawnictwo M, 2004